Amor

Amor blir Roma baklengs, og eg er altså i Roma. Det er her eg har møtt Amor. Altså kjærleiken. I Roma. Kjærleiken til Roma er det vel eigentleg eg har møtt. Eg har aldri likt ein storby så godt som eg likar Roma. Eg har ikkje vore her så lenge, men eg trur det måtte vera kjærleik ved første augekast. Det skjedde den første gongen eg såg utsikten over Roma frå takterrassen på instituttet vårt. Eg er eigentleg ingen storbyperson, sjølv om eg er veldig glad i Oslo. Men så er vel Oslo heller ingen storby.

Grunnen til at eg er i Roma har å gjere med at eg aldri kan slutte å studere. Nå vil Lånekassen snart hindre meg i dette, og da må eg ta sommaren til hjelp. Derfor blir det lite pengar inn og mykje pengar ut denne sommaren. Det tek eg med ei stor klype salt, sidan eg trur ein får dei beste minna av pengar ut. I sommar skal eg ta 20 studiepoeng i italiensk språk og kultur, og dette skjer med eit intensivt kurs på seks veker i Roma. Det kunne ikkje vore betre, rett og slett. I tillegg til alt eg visste på forhånd, som varmt ver, Colosseum og Basilica San Pietro, så har dette opphaldet også bydd på eit veldig bra kurs, ein spennande bydel som heiter Trastevere, mange trivlege medstudentar, og ikkje minst tre flotte sambuarar som kan lage mat! Det er kanskje noko av det beste med heile opphaldet. Det er nesten for godt til å vera sant, og eg klyp meg i armen kvar gong eg går i butikken med nokon som kan lukte og klemme på matvarene for å finne ut om dei er bra. I tillegg har vi utsikt til kuppelen på Basilica San Pietro frå balkongen vår, noko min kjære romkamerat synest er ein stor klisjé men som eg synest er flott og heilt på sin plass. Det er ingen vits å bu i Roma dersom ein ikkje kan vinke til paven når det passar seg. Nye oppdateringar vil koma frå denne vakre byen som eg nå har kjent i 17 dagar.