Allez Les Bleus!
I dag skal det avgjerast. Kven er den beste fotballnasjonen i verda. Blir det Les Bleus eller blir det Gli Azzurri. Ein ting er iallfall sikkert, og det er at det ikkje blir Drillos i år heller.
Eg kjenner meg delt i to. Hjarta mitt bankar blått, kvitt og raudt. Under semifinalen for nokre dagar sidan kom minna strøymande på frå sommaren 1998. Først forsto ingen kva som var i vente, men Frankrike vann kamp etter kamp, og det begynte etter kvart å gå opp for folk kva som heldt på å skje. Fotball vart plutseleg den nye nasjonalidretten i Frankrike. Til og med franske damer såg på fotball. Aimé Jacquet var den store helten, Zidane var kongen. Eg hugsar dei alle saman. Thuram scora sine to første landslagsmål i semifinalen. Ingen skjønte noko, aller minst han sjølv. Laurent Blanc kyssa Fabien Barthez på det glattbarberte hovudet før kvar kamp. Didier Deschamps hadde Bayonne-dialekt. Christophe Dugarry og Bixente Lizarazu hadde spelt på Girondins de Bordeaux. Thierry Henry var ung og talentfull. Emmanuel Petit var stor, flott og blond som ein viking. Eg hugsar 12. juli, 3-0 over Brasil i finalen. Et un, et deux, et trois zero. Les Bleus var dei store heltane, og l'Hexagone kokte to dagar før den eigentlege nasjonaldagen. Jacques Chirac kyssa Fabien Barthez på det glattbarberte hovudet. Alt handla om fotball.
Nå er det i Italia det skjer. Ingen hadde visst noko på førehand her heller. Plutseleg hadde Gli Azzurri gått vidare etter innleiande runder, og den eine delfinalen etter den andre endte opp med eit Roma fullt av tutande bilar og skuterar med enorme italienske flagg. Håpet er ljosegrønt, kvitt og raudt. Il Tricolore vaiar overalt, og i går kom flagget opp på balkongen vår også. VM-feberen herjar. Tølløv og Silje har kjøpt seg blå Italia-skjorter, og til og med Kristin kan skryte på seg å ha sett sin aller første heile fotballkamp. (Sjølv om eit avslørande bilete kan tyde på at det berre er halve sanninga.) "Forza Italia" sa restaurantvenen vår til meg i dag då eg gjekk forbi. "Si si, Forza Italia" sa eg og kjende meg som Judas. Eg har sjølvsagt egoistiske motiv for å ønskje at Italia skal bli verdsmeistrar. Da vil natt til 10. juli 2006 bli ein fest vi aldri kjem til å gløyme, og som vi kan fortelje barnebarna om når den tida kjem. Men eg har framleis Frankrike i hjarta, hovudet, magen og føtene. Her eg sit nå synest eg det er artig med eit italiensk flagg på balkongen, og eg kunne nesten tenkt meg ei blå T-skjorte med Italia på. Men eg veit at når kvelden kjem, Zizou dukkar opp på skjermen og Marseillaisen rungar, da kjem det ikkje til å vera nokon tvil om kven eg unnar seieren mest.
Eg kjenner meg delt i to. Hjarta mitt bankar blått, kvitt og raudt. Under semifinalen for nokre dagar sidan kom minna strøymande på frå sommaren 1998. Først forsto ingen kva som var i vente, men Frankrike vann kamp etter kamp, og det begynte etter kvart å gå opp for folk kva som heldt på å skje. Fotball vart plutseleg den nye nasjonalidretten i Frankrike. Til og med franske damer såg på fotball. Aimé Jacquet var den store helten, Zidane var kongen. Eg hugsar dei alle saman. Thuram scora sine to første landslagsmål i semifinalen. Ingen skjønte noko, aller minst han sjølv. Laurent Blanc kyssa Fabien Barthez på det glattbarberte hovudet før kvar kamp. Didier Deschamps hadde Bayonne-dialekt. Christophe Dugarry og Bixente Lizarazu hadde spelt på Girondins de Bordeaux. Thierry Henry var ung og talentfull. Emmanuel Petit var stor, flott og blond som ein viking. Eg hugsar 12. juli, 3-0 over Brasil i finalen. Et un, et deux, et trois zero. Les Bleus var dei store heltane, og l'Hexagone kokte to dagar før den eigentlege nasjonaldagen. Jacques Chirac kyssa Fabien Barthez på det glattbarberte hovudet. Alt handla om fotball.
Nå er det i Italia det skjer. Ingen hadde visst noko på førehand her heller. Plutseleg hadde Gli Azzurri gått vidare etter innleiande runder, og den eine delfinalen etter den andre endte opp med eit Roma fullt av tutande bilar og skuterar med enorme italienske flagg. Håpet er ljosegrønt, kvitt og raudt. Il Tricolore vaiar overalt, og i går kom flagget opp på balkongen vår også. VM-feberen herjar. Tølløv og Silje har kjøpt seg blå Italia-skjorter, og til og med Kristin kan skryte på seg å ha sett sin aller første heile fotballkamp. (Sjølv om eit avslørande bilete kan tyde på at det berre er halve sanninga.) "Forza Italia" sa restaurantvenen vår til meg i dag då eg gjekk forbi. "Si si, Forza Italia" sa eg og kjende meg som Judas. Eg har sjølvsagt egoistiske motiv for å ønskje at Italia skal bli verdsmeistrar. Da vil natt til 10. juli 2006 bli ein fest vi aldri kjem til å gløyme, og som vi kan fortelje barnebarna om når den tida kjem. Men eg har framleis Frankrike i hjarta, hovudet, magen og føtene. Her eg sit nå synest eg det er artig med eit italiensk flagg på balkongen, og eg kunne nesten tenkt meg ei blå T-skjorte med Italia på. Men eg veit at når kvelden kjem, Zizou dukkar opp på skjermen og Marseillaisen rungar, da kjem det ikkje til å vera nokon tvil om kven eg unnar seieren mest.
posted by Helga at 6:04 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home