Gode naboar

Gode naboar er viktig. Når eg blir stor ønskjer eg meg gode naboar som eg kan låne sukker hjå, invitere på kaffe ("kaffe" altså), vatne blomane for når dei er på ferie og gå på butikken for når dei er gamle og har gåstol. Sjølvsagt vil eg også at dei gode naboane skal gjere det same for meg når eg endeleg, etter mykje venting og purring på hjelpemiddelsentralen, skal få gåstol.

Vi har fått veldig gode naboar i Roma. På stamrestauranten La Vittoria har vi Claudio, restaurantvenen vår som har begynt å klage over kollegaene og dei andre gjestane til oss. Claudio er nok den aller beste venen vår, han er den einaste vi veit namnet på, og han ba oss faktisk om å koma for å ete ein siste middag før dei skulle stenge for sommaren. Ein ekte ven, altså. Det betyr forresten at det nå er slutt på fantastisk god pizza med bresaola, parmesan og ruccola, saltimbocca med grilla melanzane og zucchine (aubergine og squash, veldig godt!) og alt det andre gode dei har på menyen. Vonleg er Claudio framleis der neste gong vi kjem til Roma.

Kaffemannen og brøddama er dei næraste naboane våre. Kaffemannen veit kva vi skal ha når vi kjem. Due caffé e due cappuccini. Kanskje til og med ein pasticceria i blant, når vi ikkje har lyst på All Bran. Kaffemannen er smørblid kvar einaste gong, spesielt da Italia vann fotball-VM for ei lita stund sidan. Da hadde både han og kona på seg blå Italia-skjorter. Brøddama, som eigentleg ofte er ein brødmann, stolar så mykje på oss at ho, ofte han, let oss få handle på kreditt dersom vi ikkje har småpengar, eller spicci som det heiter her. Domani seier ho når eg kjem med ein 20-seddel. Det hastar ikkje før i morgon. I dag var Kristin inne hjå brødmannen, som altså da var ein brødmann, og da sa han, før ho fekk sagt noko, "quattro panini sesami?". Brødmannen har altså lært seg at vi er fire personar som kvar dag et kvar vår panino (heretter skal eg aldri meir seie "ein panini") med sesamfrø. Dessverre skulle ikkje Kristin ha quattro panini sesami i dag, sidan vi hadde med oss restar frå middagen i går til skulen, og dermed ikkje hadde bruk for sesampanini. Litt synd, men vi får ta det att i morgon.

Eit par naboar som vi ikkje har så mykje utstand med, er dama på Frutteria og dama på Lavanderia. Dama på Frutteria, der Tølløv kjøper øl og vatn nokre gonger for dagen, har endeleg smelta. Nemnde sambuar var stolt som ein hane da han for eit par dagar sidan kunne fortelje at ho hadde smilt til han. Ikkje berre eit grin som ho hadde prestert før, men eit ekte, hjarteleg smil. Kanskje fordi ho etter kvart har forstått at ho tjener eit lass med gryn på denne ølhunden, og dermed bør halde seg inne med han. Dama på Lavanderia, der vi vaskar kleda våre, sa at vi var for pene til å vera tyskarar. (Forresten sa ho det ikkje til meg, sidan eg ikkje var med den dagen, så eg veit eigentleg ikkje om eg høyrer inn under den kategorien.) Det var veldig fint sagt.

Det er komisk å sjå kor mange naboar eg er på hels med etter ein månad her, i forhold til kor mange eg slår av ein prat med etter fire månader i Oslo. Trur forholdet kanskje er 1:7 i Roma sitt favør. Kanskje eg må begynne å helse på dei som arbeider på Kiwi og 7-eleven når eg kjem heim til Alexander Kiellands plass. Da kan eg kanskje etter kvart låne sukker av dei også. Dæ vøre fint.