Dennis og eg

Dennis såg på meg i går. Han såg meg rett inn i augene og sa "Hi there", medan han halvvegs peikte på meg (iallfall gjorde han eit eller anna kult med handa slik rapparar gjer, han var nemleg midt i ein rap). Her pratar vi altså kontakt, type blikk. Etterpå tenkte eg på alt eg kunne gjort. Eg kunne blunka til han og peikt att på ein kul måte. Eg kunne reist meg opp og vinka til publikum. Eg kunne sunge ein vakker sang. Eg kunne deklamert eit dikt. Eg kunne sagt "Någå gale ha du itte gjort, du min ænaste gut" på fronsdialekt, slik Helga Botn (fornamn neppe tilfeldig) gjorde det så fint ved Gålåvatnet etter å ha venta i hundre år på sin ænaste gut. Det artigaste hadde vore om eg besvimte, slik jenter gjorde på Beatles-konsertar før i tida. Da hadde han kanskje sprunge ned frå scena for å redde meg og ta meg med på sin kvite hest. Ikkje at eg såg nokon kvit hest, men han sto sikkert ved bakdøra og åt havre, kan eg tenkje meg. I staden for å gjere alle desse tinga vart eg rett og slett paff og mållaus. Imponerande.