Byfrøken

I går prata eg for første gong med ein kar eg har studert med i eit halvår. Han vart veldig overraska over å høyre dialekta mi, for han var sikker på at eg var ei hipp og kul byberte. Dette tykte eg var veldig artig, sidan eg slettes ikkje ser på meg sjølv som ei byberte. Rett nok er eg veldig urban og verdsvant, men eg går ikkje med designklede og høghela sko, ikkje har eg langt, bleika hår og perleøyredobber heller, og dessutan er eg generelt snill og triveleg. (Ikkje for å vera frekk, men når ein kjem frå bygda har ein gjerne ei viss oppfatning av oslofolk som ikkje er udelt positiv.) Som klasseforstandaren min i 9. klasse sa på rim: "O Helga æ ein traust å ekte døl, ei fornuftog jente som tør å vera se sjøl". "Traust" rimar ikkje heilt med "byberte" - eg forstår ingenting. Men eg har prøvd å analysere kva som gjer at eg kan sjå ut som ei byberte, type stum:

1. Eg har kort hår, det er det ingen budeier som har.
2. Eg går ofte med store øyreringar, det er det ingen budeier som gjer.
3. Eg går sjeldan i bunad, det gjer alle budeier.
4. Eg drikk caffè latte, det er det ingen budeier som gjer.

Lenger kjem eg ikkje. Mysteriet er for meg like stort. Tips blir motteke med ovasjonar.